Kiedyś usłyszałam bardzo mądre i trafne zdanie: „Wiesz, że dzieci nie śpią? One się ładują.” Przekonuję się o tym każdego dnia, szczególnie zaś w wakacje. Moja przyjaciółka i guru w kwestii wychowywania dzieci powiedziała mi dwa tygodnie temu, że na myśl o wakacjach robi jej się słabo.  Teraz mam za sobą dwa pierwsze dni wakacji i z przerażeniem myślę o pozostałych. Na plażę, z plaży, do wody, z wody, na gofry, na lody, na rower, hulajnogę, piłkę kometkę, park rozrywki, oceanarium… Między atrakcjami posiłki regeneracyjne… Mama pada na nos, a dzieciaki wcale nie mają dość.
Dlaczego ja nie umiem „sprzedać” dzieci do klubiku, ułożyć się wygodnie na leżaku i poczytać książki? Stwierdzam, że chyba jakaś dziwna jestem. Nie umiem odpuścić sobie. Nudzące się dzieci wpędzają mnie w poczucie winy. Nie jest oczywiście tak, że nie pozwalam im na spędzanie czasu ze sobą, na samodzielną zabawę, ale nawet wtedy potrafię znaleźć sobie „interesujące” zajęcie zamiast wykorzystać „błogi spokój”. Da się coś takiego wyleczyć? I w końcu, poza tym narzekaniem, uwielbiam chwile, kiedy dzieci tuż przed zaśnięciem opowiadają mi, co fajnego przeżyły w ciągu dnia. To moja nagroda …
A jak wyglądają Wasze wakacje? Czy potraficie wykorzystać czas urlopu na własne potrzeby i jednocześnie spędzić go z dziećmi/rodziną? A może macie zupełnie inny pomysł na spędzenie wakacji?